اشعار

ترک به روی لبت از خجـالت افـتاده            و رد نـیـزه به روی کـمـانـت افـتـاده

پس از نیامدن و چند لحظه تاخـیرت            درون خـیـمـه رقـیـه به لـکـنت افتاده

تو آبـروی حـرم بودی ای دلاور من            ببـین چگونه حـرم از صلابت افـتاده

بگو چگونه تورا در بغـل بگـیرم من            چـقـدر؛ نـیـزه به قـصد اهـانت افتاده

به من بگو تو برادر فقط همین یکبار            که چـند ساعت دیگـر حسیـنت افتاده

صدای هـلـهـلـه می‌آید از سپـاه یـزید            ببـیـن حسیـن تو از استـقـامـت افـتاده

ترک به روی لبت از خجـالت افـتاده            و رد نـیـزه بـه روی کـمـانـت افـتاده

آیــۀ انـّـا فــتــحــنــای  قــیـام کــربــلا            آیـت الله مـعـظـم سـیـد ارض و ســمـا
حضرت ذُخر الحسین آیینۀ لطف خـدا            یابن قتال العرب یابن عـلی المرتضی

شیر مرد هـاشمی سردار دشت نـیـنوا            یـوسـف ام الـبـنـیـن آقـای کـل مـاسـوا
ساقی لب تشنگان دریـای ایثـار و حیا            ای امیر علقمه سلطان عرش و کبریا
حضرت باب الحـوائج قـبـلۀ اهـل ولا            بهترین تفسیر أو ادنی و هم قـالـو بـلا
تـشنـۀ دریـا دل ای امید اهل خـیـمه‌ها            ای قیامت قامت ای مصداق والشمس والضحی
حضرت باب الحسین ای کوه تقوا و صفا            ای علمدار حرم سرلشکر صاحب لوا
مظهرعشق و ادب یاساقی مشکل گشا            ای فـروغ سرمدی ای چـشمـۀ آب بقا
ای امیر لشکر سلطان مصباح الهـدی            حضرت پشت و پـناه پـادشاه سـر جدا
ای سپهر غیرت و عـزت همای دلربا            عالَمی در وادی عـشق تو باشد مبطلا
محور خلقت تویی ای شافع روز جزا            گوشۀ چشمی نما از لطف و رحمت بر گدا

آه از آن دم خیمه‌ها در اضطراب افتاده بود           حـضرت سـقـا کـنـار نهـر آب افتاده بود

هم امیـد تشنـگـان هم قـوّتِ قـلب حـسین           هـم تــمـامِ آرزوهای  ربـاب افـتـاده بـود

تا زمین خورد آن شغالانِ فـراری آمدند           شیر بی‌پـنجه ولی روی تراب افتاده بود

امتزاج خاک و خون در صورتش معلوم کرد           پـای سـقـا گـویـیا بـنـد رکـاب افـتاده بود

سرور خوبان عالم تا شنید ادرک اخاک           آمد آنجـایی که پـور بوتـراب افـتاده بود

اتـفـاقـی نـادر و بـیـگـانـه با عـلـم نجـوم           مــاه روی زانــوان آفــتـاب افـتـاده بـود

در تمام مـدت سی سال و انـدی نـوکری           بار دوم بود پیش او به خواب افتاده بود

دست‌ها تک تک تیمّم کرد صورت هم جدا           از شکوه سجده، در سجده ثواب افتاده بود

قدِّ رعنا،روی اسب و یک تنِ بی‌تکیه گاه           عـلت اینهـا بود ایـنـگـونه خـراب افـتاده

چیست اسباب شفاعت بر غلامان حسین!           عالمی در این سوال امّا جواب افتاده بود

پُـر از گـره شده کـارم گره گـشا افتاد            عـلـیِ در نـجـفـم بـیـن کــربــلا افـتـاد

چه زخمها به تنش بود و باز ناله نکرد            به فکر غربت من بود و بی‌صدا افتاد

تمام هوش و حواسش به خیمه بود و به مشک            کسی شکست پرش را و بی هوا افتاد

چنان عمود به فرق سرش اصابت کرد            که استـخـوان سـر او به چـند جا افتاد

بلند مرتـبه شاهی قـدش خـمیـده شد و            بـلـنـد مـرتـبـه سـردار زیــر پـا افـتـاد

بـرادرم که صـدا کرد خـوب فـهـمـیدم            به دست بـوسـی زهـرا رسیـد تا افـتاد

خـبـر رسیـد کـه امـنـیـت حـرم رفـتـه            خـبـر رسیـد زنـی بین خـیـمـه‌ها افـتاد

چون عطش را مدار ابالفضل است            روضـۀ روزه دار اباالـفـضل است
بـا هــمـان مَـشـک خــالـی و پــاره            ســاقی روزگـار ابـا الـفـضـل است

ذکـر مـا تـا بـه صبـح، یـا عـلـی و            بــینِ لـیـل و نهار ابا الـفـضل است
سـورۀ فـجـر مـا شـده ست حـسیـن            سـورۀ إنـفـِطـار ابـا الـفـضـل اسـت
در مـــواســات و در وفــــا و ادب            اوّلْ آمــوزگــار ابـا الـفـضـل اسـت
نـه فـقـط ما که مـاه معـتـرف است            مـاهِ شـبـهـای تـار ابا الـفـضل است
از ازل بــوده اسـت پـــا بـــر جـــا            تـا ابـد بـرقـرار، ابـا الـفـضل اسـت
پــیــشِ زهـــرا بـــرای أمّ بــنــیــن            مـایــۀ افــتـخــار ابا الـفـضـل اسـت
هـمـه بـعـد از ظـهــور مـی‌بــیـنـنـد            که عـلـمـدارِ یـار اباالـفـضـل اسـت
عَــضـُدِالـحَـیْـدر اسـت یـعــنـی کـه            دست پـروردگـار اباالـفـضـل است
قـوس ابــرویِ او بـه مـا فـهـمــانـد            الگــوی ذوالـفـقـار ابا الفـضل است
سَــرو افـتـاده‌ای که بـر تـن اوست            زخم بیش از هـزار ابا الفضل است
آنـکــه بــاریـده تــیــر بــر ســر او            از یـمـیـن و یـسـار اباالفـضل است
بـر جـبـیـن حـسیـن حـک شـده کـه            عـلّـت انـکـسـار ابـا الـفـضـل اسـت

در بیـن این شب ها شب تو فرق دارد            چون بیـن ما اصلاً تـب تو فـرق دارد

از پرچمی که روی دوشت فخر میکرد            مـعـلـوم شـد که منـصب تو فرق دارد

مـثـل عـلـی مـرد خــدا؛ مـرد دعـایـی            در سجـده یـارب یـارب تو فرق دارد

عـباسیـون را به بصیـرت می‌شنـاسند            آقــا اصــول مـکــتـب تـو فــرق دارد

تو پـیـر عـشقی میـر عـشاق الحـسینی            بـا کـل عــالـم مـذهـب تـو فــرق دارد

با دست دادن عـشق را اثـبـات کردی            طــرز بـیــان مـطـلـب تـو فـرق دارد

وقتی که زانـو میزنی در پـای محـمل            یـعـنـی رکــاب زیـنـب تـو فـرق دارد

در دست هایت آب بود اما نـخـوردی            از تـشـنـگـی زخـم لـب تو فـرق دارد

وقـتی به تو آقا به نـفسی انت را گفت            در آسمـان جبـرئیل فـوراً مرحبا گفت

شهسوار عشق چون آهنگ میدان می‌کند           خاطر جمعی چو موی خود پریشان می‌کند

اشک خونین می‌چکد از دیده بر دامان صبر           هر زمان یاد از جوانان و عزیزان می‌کند

بشنو از خیل فداکارش که یک عباس او           عقل را در کشور جان مات و حیران می‌کند

گاه دست خویش را در راه قرآن می‌دهد           گاه وجان خویش را تسلیم جانان می‌کند

موج زن شط و دلش خون و لبش پیش فرات           از عطش خون بر دل لعل بدخشان می‌کند

آب می‌خواهد خدایش آب کوثـر می‌دهـد           دست می‌خواهد خدایش باغ رضوان می‌دهد

از برای خـاطر بی دستی اش دست خـدا           هر کجـا هر مشکـلی داریم آسان می‌کند

ای طبـیب دردمنـدان دردمـنـدم دردمنـد           درد می‌دانی چه با ما دردمنـدان می‌کـند

خلق می دانند در دارالشفای قرب دوست           دردها را  بیـشتر عـباس درمـان می‌کند

ما همه زار و نزاریم و توئی باب مـراد           خـانـۀ امیـد ما را اشک ویـران می‌کـنـد

می‌کند بنیاد هستی موج طوفان خیز اشک           سیل اگر پی در پی آید آب طغیان می‌کند

گر کسی حداد، از شهری بپرسد وصف شعر           بیـشتر تعـریف از اشعـار کاشان می‌کند

تو شیـر شیـر خـداونـد اکـبری عباس!            تو ذوالفـقار حسینی و حیـدری عباس!

قسم به دیده و دستت که شد فدای حسین            همیشه دیـده و دسـت بـرادری عباس!

تو باب حاجت و باب‌المراد و باب حسین            تو از تمام شهیدان حق، سری عباس!

عجب نه گر به تو زهرا پسر خطاب کند            که در جلال، حسیـن مکـرری عباس!

به دوش توست لوای حسین در صـف محشر            پس از علی تو علمدار محشری عباس!

تو دستیـار حسینـی، اگـر‌چه بـی‌دستـی            تـو پـایدارتـرین دسـت داوری عـباس!

حسین را نه فـقـط ظهر روز عـاشورا            همیشه میر و عـلمدار لشکری عباس!

به خون فرق سر و دست و صورتت سوگند            تو شهر خون خداوند را دری عبـاس!

روا بـوَد کـه بــه آب فـرات نـاز کـنی            فرات چیست؟ تو فرزند کوثری عباس!

هـزار مرتبـه"میثم" فـدای خاک رهت            کـه تـو فــدایـیِ آل‌پـیــمـبـری عـبـاس!

ای دسـت تـو تـلاطـم امـواج آب‌هـا            ای سـایـه‌ات نبـود هـمه اضـراب‌ها

"فـهـمـیـده‌اند جـاذبـۀ توست عـلّت"            نشکستن غـرور زمین از شهاب‌ها

پرواز می‌کنی و همه غبطه می‌خورند            پـشت سـرت تـمامـی حـدّ نصاب‌ها

در هرچه گفته‌اند نظر می‌کنم تویی            خارج از این شعور حساب و کتاب‌ها

مشک پُر آب بر سر دستت گرفته‌ای            در انــتــظـار آمــدن تــو ربــاب‌هـا

امّا چه زود صحنه به هم خورد و می‌شوند            شـرمـنـدۀ زلال نـگـاه تـو ... آب‌ها

تا نور قمر هست به سر، سایه سری هست            هر جا که علم رفته به بالا، خبری هست

هر جا که خط و خال و قد و قامت و ابروست            دنبال سرش چشم و نگاه و نظری هست

وقتی که تو را پور ابا الغـوث نوشتـند            یعنی که برای دل زهـرا ثمری هست

گـفـتند تو را کـاشف کـرب دل ارباب            با بودن تو از غم و غصه اثری هست؟

تا پشت و پناهش تویی قامت نکند خم            تا هست علمدار کنارش، کمری هست

یک لحـظه کـنار تو دل خیمه نلـرزید            عباس اگر هست، یـقـیـناً سپری هست

ذکـرت ای عباس مستم می‌کند           مست چون جـام الـستم می‌کند

گرچه اهل عـقل تکـفـیرم کنند           عـشق، تاسـوعا پـرستم می‌کند

درس تاسـوعا مواسات و ادب           پس ادب در هر نشستم می‌کند

درس عباس است درس بندگی           طاعـتـت یکـتـا پرستم  می‌کند

روح اقـدام بـصیـرت سـاز تو           آگـه از بـالا و پـسـتـم می‌کـنـد

شیوۀ خـوب عـلـم بگـرفـتـنـت           کـار را تـعـلـیـم دستـم می‌کـنـد

بازهم میگـویم ای مـولای من           نام زیـبـای تـو مـسـتـم می‌کـند

سـاقـیـا جـان امـیـر المـومـنـین

اکـفــیـانـی ای یــلِ اُمّ الـبـنـیـن

ای حـریـمـت قــبـلـۀ اهـل وفـا           صـاحـب آن بـارگـاه بـا صـفـا

گوشه ای از آن حـرم جایم بده           تـا بــمـانـم در شـبـســتـان وفـا

دست ما را هم بدستانت بگـیر           دور از تو، می‌شـویم اهـل جـفا

زانچه از سلطان به سائل می‌رسد           محرمم کن در عیان یا در خفا

پا نهـادی جـای پـای رهـبـرت           عـاشقانت هم مـریـدت از قـفـا

گر تو را مولا بنفسی انت گفت           زانکه تو بودی غـلام مصطفا

ای غلام مصطفی روحی فداک           درس‌ هـا دادی به اُردوی وفــا

سـاقـیـا جـان امـیـر المـومـنـین

اکـفــیـانـی ای یــلِ اُمّ الـبـنـیـن

ای بسته به دست تو دل پیر و جوان‌ها            ای آنکه فرا رفته‌ای از شرح و بیان‌ها

تا عـطـر تو آمـد غـزلـم بـال در آورد            آزاد شـد از قـیـد زمـان‌ها و مـکـان‌ها

می رفت فرات از عطش عشق بمیرد            بخشید نـگـاه تو به خـونش جـریـان‌ها

مست تو فقط خیمۀ بی آب نبوده است            از دست تو مستند همه مرثیه خوان‌ها

مشک تو که افـتاد دل فـاطـمه لـرزید            خاک همه عـالم به سر تیر و کـمان‌ها

این گوشه عمو آب شد، آن گوشه سکینه            این بـیت چه بایـد بـکـند در غـم آن‌ها

ای هر چه امان نامه ببیـنید و بسوزید            این دست رد اوست بر این گونه امان‌ها

ای لشکر حق را سر و سردار اباالفضل           وی دست علی در صف پیکار اباالفضل

هم خون حسین بن عـلـی در تن پـاکـت           هم روح تو در پـیـکـر ایـثـار اباالفضل

ریحانۀ دو فـاطـمه و  مـاه سه خـورشیـد           آرام دل حــیــدر کـــرّار ابــاالــفــضـل

مـانـنـد تـو در ارتـش اســلام کـه دیــده           فـرمـانـده و سـقّـا و عـلـمـدار اباالفضل

تو مـاه بـنـی هـاشمی و ما شب تاریک           تو لالـۀ عـبـاسـی و مـا خـار اباالفـضل

هم کـاشف کـرب پـسر فـاطـمـه هـستی           هم خـیـل بنی فـاطـمه را یـار اباالفضل

بر حاجت خود کرده صد وسی وسه نوبت           هر خـسته دلی نام تو تکـرار اباالفضل

در مصر ولایت شده بر یـوسف زهـرا           تو مـشتـری و عـلـقـمه بـازار اباالفضل

عشق و ادب و غیرت و ایثار و شهادت           کـردنـد به آقـایـی‌ات اقـرار ابـاالـفـضل

تو رسته‌ای از خویش و گرفتار حسینی           خـلـقـنـد به عـشق تو گرفـتـار اباالفضل

ما بهر تو گـریـان و زند زخـم تو خنده           پیـوسته به شمـشیـر شـرربـار اباالفضل

برخـیـز سکـیـنه به حـرم منتظر توست           جامش به کف و اشک به رخسار اباالفضل

از سـوز عطش آب شده طفـل سه ساله           مگـذار بـگـریـد به حـرم زار اباالفضل

تا آن که بـبـیـنـنـد بـه تـن دست نـداری           یک‌لحظه سر از علقمه بردار اباالفضل

مـگـذار رود زیـنب کـبـری به اسـیـری           ای دست علی، دست برون آر اباالفضل

کی گفته تن پاک تو در علقـمه تنهاست           گـردیـده تو را فـاطـمـه زوّار اباالفضل

خـون دل ما را که شده اشـک عـزایـت           زهـرا و حـسیـن‌انـد خـریـدار اباالـفضل

مـگـذار شود خـشک دمـی دیـدۀ "میثم"           چشمی که بگریم به تو بسیار اباالفضل

ای ماه بنی‌هاشم عشق است شعاعت را           در پَرتُو نور خویش دریاب جماعت را

تـو عـبـد حـسـیـنی و ما بـنـدۀ درگـاهت           هـنگـام عـطـا کردن بگـذار قـنـاعت را

تو سَـرور و سلطانـی اربـاب سلیـمـانی           در کوی تو آوردیم چون مور بضاعت را

مستیم و تهـیدستیم کـشکول تهـی هستیم           پس سائلِ محتاجـیم هر گونه مَتـاعت را

ما تشنـۀ یک جـامیـم شایـستـۀ اکـرامـیم           جامی بده ای ساقـی دریاب جماعـت را

ما پـیـرو عـبـاسیـم بر نـام تو حـسّـاسیـم           بـر دشـمـن تـو داریـم اعـلام بـرائت را

فـرمـانـبـر مـولائـیـم جـانـبـاز تو آقـائـیم           آمــادۀ اجــرائـیـم فــرمـان مُـطـاعـت را

ای شیـر نرِ حـیـدر وی میـرِ یَـلِ لشگـر           سرداریِ صِفّینت کافی است شجاعت را

ای جام می باقی خون گریه مکن ساقی           شک نیست که شرمنده کردی مِیِ طاعت را

حق را تو ادا کردی بی دست چها کردی           حـتـی سـپـه دشـمـن دیـدنــد دفـاعـت را

چون مشکِ تو گریانیم با اشک تو بارانیم           از تو ادب آمـوزیـم مَـردیم اطـاعـت را

در شـأن تو ای آقـا فرمود چـنین زهـرا           دستان علم گیرت کافی است شفاعت را

نـذر چشمان تو کردم، این دل بی‌ادعا را           گوشۀ چشمی به من کن، ای فضیلت را تو مولا

یک غزل نذر دلم کن، یک تبسم نذر چشمم           تا بگویم من برایت، یک « غزل لبخند » زیبا

مثل باران بهاری، بوی رحمت می‌دهی تو           با نوازش‌های نم نم، می‌کنی گل را شکوفا

چشم‌های نازنینت، خانۀ خورشید و باران           دست‌های مهربانت، زادگـاه رود و دریا

ساکنان هر دو گیتی، بر سر کوی تو جمعند           با تـمام آفـریـنـش، آمـد و شـد داری آقـا!

ذکر خیرت هست دائم، بر زبان آفرینش           قـبـلـۀ اهـل زمیـنـی، مقـتـدای آسـمـان‌ها

آبروی آب ها را، روز عـاشـورا خریدی           روز عـاشورا خـریدی، آبـروی آب‌ها را

مهربان، با مشک خالی، کربلا را آب دادی           آب می‌نوشد ز مشکت، روح هفتاد و دو دریا

فرصت پرواز خون شد، آسمان دست هایت           شد ز خون دست هایت، باغ عاشورا شکوفا

می‌دهد فردا شهادت، کـربلا با لاله‌هایش           چون شفق با لهجۀ خون، عشق را کردی تو معنا

ای ظهور اسم اقدس، وارث روح مقدس!           کاش می‌شد می‌سرودم، نور معصوم شما را

یک معمای رشیدی، اسوه‌ای اسطوره رنگی           کشف اسرار کمالت، در توانم نیست مولا

نـفـس مـی‌کـشم در هـوای شما           دلم روشن است از دعای شما

من از چشمۀ عشق دارم وضو           بود قــبـلـه‌ام خـاک پـای شـمـا

چه خوب آسمان را به زیر آورد           هـوای خـوشِ کــربـلای شـمـا

به گوش زمین نغمه‌ای حس نشد           دل انـگـیـز تر از صـدای شما

خـدا در تراش جمالت گذاشت           چه سنـگ تـمـامـی بـرای شما

نـدارد دلــم گـوشـه‌ای امـنـیـت           بجـز خـلـوت روضه‌هـای شما

تو را دوست دارم خدا شاهد است           دل عــاشـق مـن فــدای شــمــا

هم انـدیشۀ ما ابالـفـضلی است

و هم ریشۀ ما ابالفـضلی است

ابـالفـضل گـفـتـم نـفـس وا شده           کـویــر دلــم مـثـل دریـــا شـده

زمین خورده بودم به دست هوس           به یک یا ابالفضل دل پـا شـده

جنون آمد و دست دل را گرفت           جـهـان با ابالـفـضل زیـبـا شده

دل از نــوکــری درِ خـانـه‌اش           به هر جـا رسیدست و آقا شده

به آرامـش چـشـم هـایش قـسـم           که چـشـمـان او قـبـلـۀ مـا شده

به اعـجـاز نـام ابـالـفـضلی‌اش           گـره‌هـای دنــیــایــیـم وا شــده

هم انـدیـشۀ ما ابالفـضلی است

و هم ریشۀ ما ابالفـضلی است

بین میدان قـاسم است یا مـاه تابان آمده؟           سیـزده سـاله تـریـن پـیـرِ جـوانـان آمـده
بس که با هیبت رسیده من نفهـمیدم دگر           یک تـنـه او آمـده یـا کـل گـردان آمـده؟!

آن قدَر شوق پریدن در دلش دارد که او           بند کـفـشـش را نبسته سـوی میـدان آمده
تا که خواند: "إن تنکرونی فأنا ابن المجتبی"           پـیـرمـردان جـمـل گـفـتـند: طـوفان آمده
هرکسی که تن به تن جنگید با او گفته‌اند           بین میدان، عمرِ ننـگـیـنـش به پایان آمده
دوره‌اش کردند و هر کس سنگ در دامان گرفت           نیزه ای خورد و به لب هایش عموجان آمده
شاخِ شمشادِ حرم در هم شکست آیینه‌اش           تا که سویش جای نقل از سنگ باران آمده
پیکرش را بس که بر روی زمین چرخانده‌اند           خارها بر روی هر زخمش فراوان آمده
دست و پا که می‌زند حالِ عمو بد می‌شود           بعدِ اکـبر غـصه‌اش حالا دو چندان آمده
قاسم است اما به دست گرگ ها قسمت شده           آیه‌هـایش کم شده... تحـریفِ قـرآن آمده

ای گـل ریحـان بُـستـان حـسن           قاسمی و روح و ریحان حسن

سرو، مات از قامت دلجوی تو           ماه، حـیران شد ز ماه روی تو

روی تـو آئـیـنـۀ حُـسن حَـسـن           لالـۀ زیـبــای آن زیـبـا چــمـن

نوجـوانی و به پـیران رهبری           رهـبـری آزاده و روشـنگـری

ای دلت پُر زآب و تاب معرفت           تـشنـگـان را داده آب معـرفت

تا چـراغ عـاشـقـی افـروخـتـی           عشق بازان را تو عشق آموختی

ای ز نور کبریا روشن ضمیر           سینه‌ات روشن شد از مهری منیر

ای به روز امتحـان مرد عمل           وی شهادت را تو احلی من عسل

تاشهادت را تو کردی انتخـاب           ماند حسرت بر دل از لعل تو آب

ای لبِ خشک تو رشک سلسبیل           آفرین گـفته به رزمت جبرئیل

ای زصهبای شهادت مست مست           وی پدر را داده در طفلی ز دست

از وصال روی تو خـون خـدا           یـاد می کرد از جـمـال مجـتبی

ای حسین ومجتبی را نور عین           تا شنـید آوای دردت را حـسین

گـفت لبیک ای عـموجان آمدم           بـهـر دیــدارت شـتـابـان آمــدم

آمــدم ای نــور چـشـمـان تـرم           یـــادگـــار یـــادگــار مــــادرم

ای زخونت گشته صحرا لاله گون           دست وپا کمتر بزن درخاک و خون

گریم و نالم براین عـمـر کمت           سخت می‌سوزم ز سوز ماتمت

ازچه غم غرق ملالت کرده است           سمّ اسبان پـایـمالت کرده است

دوست دارم همچو گل بویت کنم           غرق بوسه روی نیکـویت کنم

اشک می‌گـیـرد ره چـشم مـرا           چون روم بی تو بسوی خیمه‌ها

جسم پاکت را به خیمه می‌برم           مـی‌گـذارم در کــنــار اکـبــرم

از فـروغ حُسن نـورانی شدی           در منای عـشق قـربـانی شدی

زد شرر این غم دل وجان مرا           ای وفائی گریه کن زین ماجرا

بر لـبـت غـیـر ثـنـا گـفـتن معبود نبود            در صـدای تو بجـز نغـمـۀ داوود نبود
راه افتادی و من پشت سرت می‌گـفتم            یـادگـار حـسنـم رفـتـن تو زود نـبود؟

سر زدم خیـمه به خیمه ولی اندازۀ تو            هرچه گشتم بخدا یک زره و خوود نبود
وسط معـرکـه تا خـاک به پا شد گـفتم            اینکه افتاد زمین قاسم من بود؟! نبود؟!
خس خس سینۀ تو روضۀ مادر میخواند            کـاش راه نـفـست اینهمه مسـدود نبود
کفنت پیرهنت گشته و شکرش باقی است            قـاتـلت در طلب پیـرهـن و سـود نبود
قد و بالای تو را شکل عمویت کردند            اربـاً اربـا شده هم اینهمه مفـقـود نبود

چگونه جـسم تو را تابه خـیمه‌ها ببرم            تو تـکّـه تکـه‌ای بـاید جـدا جـدا بـبـرم

نـشـسـتـه‌ام به کـنـار تـن تو مـی‌گـریم            به فکر رفته‌ام آخـر چسان تو را ببرم

مرا که داغ علی‌اکبرم زمین زده است            نمی‌شود که تـنت را به روی پـا ببرم

اگرچه نیست به دوشم ولی اگرهم بود            نمی‌شد این بـدنـت را روی عـبا ببـرم

برای اینکه دگر خردتر از این نشوی            تن شکسته‌ات از زیر دست و پا ببرم

یتـیـم بـودی و این‌ها نـوازشت کـردند            به زودی این خبرت را به مجتبی ببرم